14 października - Każdego nauczyciela tego dnia rozpiera duma

Z czym się pani kojarzy Dzień Nauczyciela?
Z uśmiechem, kwiatami i radością.

Jak zmieniały się kwiaty wręczane nauczycielom z tej okazji?
Z czasów szkoły podstawowej pamiętam długie, różowe goździki. W drugiej połowie lat 70., kiedy chodziłam do liceum, bardzo modne było anturium oraz tzw. bukiety koktajlowe, czyli wiązanki gerberów, róż i goździków. Teraz natomiast cieszę się, że w naszej szkole utrwaliła się tradycja ofiarowania pieniędzy, które byłyby wydane na kwiaty, na cele charytatywne. Zawsze przy okazji Dnia Nauczyciela robimy zbiórkę na pomoc jakiemuś uczniowi.

Jak się czuje pani tego dnia?
Jako uczennica zawsze lubiłam ten dzień, bo był taki uroczysty, a wychowawczyni częstowała nas cukierkami. Teraz też go bardzo lubię, bo ludzie są wtedy dla siebie tacy mili.

Łatwiej czy trudniej jest dziś być nauczycielem?
To zawsze był, jest i będzie zawód dla ludzi kochających młodzież. I trzeba w tym zawodzie mieć świadomość, że przygotowujemy uczniów do życia w przyszłości, którą trudno przewidzieć . I że bardziej od przekazywania wiedzy ważne jest wskazywania dróg rozwoju oraz motywowanie uczniów do tego, by zechcieli nimi podążyć.

Chyba nie ma nauczyciela, który 14 października nie byłby dumny z tego, iż uprawia taki właśnie zawód. Nie ma bowiem w Polsce drugiej grupy zawodowej, której święto z takim rozmachem byłoby obchodzone.
To prawda. Cieszymy się też z tego, że nauczyciel to ciągle zawód darzony dużym zaufaniem społecznym. Ja osobiście jestem dumna, że jestem nauczycielem i nie zamieniałabym tego zawodu na żaden inny.