Czarne tulipany

Najnowszy numer ,Arkadii", pisma katastroficznego wydawanego przez Instytut Mikołowski, w dużej mierze jest echem konferencji poświęconej Rafałowi Wojaczkowi z okazji 30. rocznicy jego śmierci, która minęła w zeszłym roku.

,Prawdziwy poeta nie udaje. Boleje oficjalnie. Niszczy bezwzględnie. W związku z tym zostaje odrzucony. Mechanizmy obrony systemu społecznego łamią mu kark. Mówi się o samobójstwie. Potem masowo odwiedza się grób. Zakłada się instytut", czytamy w artykule Karola Maliszewskiego.

,Wojaczek pojawił się w swym furmańsko-tramwajarskim kożuchu, bo była to pora zimowa. Jego olbrzymia sylwetka w tym baranim odzieniu przypominała niedźwiedzia. W ręku dzierżył butelkę wina. To było jego mocne wejście. Ale nie był to niedźwiedź groźny, który rozbija psieki i zabija owce pasterzom, lecz miś zmęczony trochę, który raczej szuka swej gawry, żeby ułożyć się do zimowego snu. Jego zmęczony głos podawał wiersze bez zbytniej emocji, raczej monotonnie. Ożywiał się tylko na chwilę po kolejnym łyku taniego wina" - wspomina Adam Ziemianin spotkanie autorskie Rafała Wojaczka w Krakowie na rok czy dwa lata przed śmiercią (artykuł pt. ,Pisał własną krwią").

We wspomnieniach o poecie Bogusław Kierc przyznaje się do swojej niecodziennej kąpieli w dniu pogrzebu Rafała, przypominając, że dzień był w ówczas upalny. ,Pławiłem w wannie czarne tulipany dla niego i wszedłem między nie, żeby wziąć prysznic. Smagając się lodowatą wodą, całym ciałem wykrzykiwałem coś, co - gdyby było słyszalne - brzmiałoby: ,a ja żyję! ", napisał.

O Wojaczku piszą w ,Arkadii" także Tadeusz Pióro, Bohdan Zadura, Jarosław Markiewicz, Krzysztof Siwczyk... Analizują wiersze, odsłaniają szczegóły z życia i zwyczajów poety. Interesująca lektura, nawet dla tych, którzy fanami jego poezji nie są.