Haruki Murakami: Słuchaj pieśni wiatru. Premiera w Tychach [ZDJĘCIA]

- Nie jesteś głodny?
- Sam nie wiem. Zdaje się, że i tak, i nie.
- To chodźmy we trójkę zjeść coś ciepłego. Kiedy człowiek zje coś ciepłego, robi mu się lżej na sercu.
To cytat z książki „Wszystkie Boże dzieci tańczą” Murakamiego . Zupa Lżej-na-Sercu znalazła się w menu kulinarno-literackiej premiery najnowszej książki tego japońskiego pisarza pt. „Słuchaj pieśni wiatru”. Odbyła się ona 20 maja, w przeddzień oficjalnej premiery, w wielu miastach. Także w Tychach. Menu inspirowane powieściami Murakamiego przygotowała Marta Gessler (nie mylić z Magdą!). Prócz rzeczonej zupy były też „(Nie)zwykła sałata Mari”, łosoś pana Komury oraz herbaciana pana cotta.

Prezentacji najnowszej powieści Murakamiego w Tychach podjęła się licealistka z Kruczka, Joanna Ryszka, która książki tego pisarza nie tylko zna i kocha, ale czytała także w oryginale. - Język japoński, wbrew pozorom, wcale nie jest taki trudny - oświadczyła. A Murakamiego kocha za niezwykle barwne opisy, które pozwalają czuć to wszystko, o czym autor opowiada. Ceni sobie głębię jego powieści. - One są właściwie dla wszystkich. Każdy znajdzie w nich coś dla siebie: i ten, który nie lubi doszukiwać się w literaturze drugiego dna i taki, który lubi zastanowić się nad głębszym sensem tekstu - mówi Joanna.

Książki Murakamiego, zdaniem Joanny, uczą smakować życie i zachęcają do zwolnienia tempa. - Ta lektura zmienia człowieka. Po żadnej człowiek nie pozostaje taki sam. Przede wszystkim zaczyna widzieć więcej wokół siebie - mówi Joanna.

Z dotychczas przeczytanych najbardziej lubi „Po zmierzchu”, a ta, którą czytała po japońsku to „Norvegian Wood”, która Murakamiemu przyniosła oszałamiający sukces.

Haruki Murakami ma w tej chwili 65 lat. Pierwszą powieść napisał w wieku 30 lat, w roku 1979, i było to właśnie „Słuchaj pieśni wiatru”. Chęć do pisania poczuł rok wcześniej na meczu baseballowym, sam nazywa to objawieniem. Swoją pierwszą powieść zaczął tak: „Nie ma idealnego tekstu. Tak samo jak nie ma idealnej rozpaczy - powiedział mi pewien pisarz (...). Dopiero znacznie później zrozumiałem, co te słowa znaczą, ale wtedy w pewnym stopniu mnie pocieszyły. Że nie ma jednak idealnego tekstu"