Oratorium Karolina - Wystarczy być sobą. W tyskim kościele bł. Karoliny

Oratorium Karolina - Wystarczy być sobą to wielowątkowa opowieść o rodowodach rodziców Karoliny, o niej samej, ale także o czasach, w jakich żyła. A były to czasy "wyzwalania się wsi z wielowiekowego poddaństwa.Pozbawieni szacunku, edukacji i praw, /chłopi, krok po kroku, rok po roku, /odzyskiwali ludzką godność".

O tym, że już jest wolny zapomniał na widok munduru ojciec Karoliny.
(...)znałeś tylko pokorę /Znałeś tylko swoje poniżenie/ Nie znałeś jeszcze swojej wolności/ Nie wiedziałeś że można się sprzeciwić swojemu losowi/I swojemu panu/ Nawet panu w mundurze imperium - śpiewa Karolina, wybaczając mu, że nie stanął w jej obronie, że pokornie odszedł, gdy żołnierz mu kazał.

Jaka jest Karolina z oratorium? To dziewczyna odważna, nie wstydzi się swojej pobożności i - w przeciwieństwie do ojca - nie boi się butnie spytać żołnierza: "Czego od nas chcesz? Nic ci nie zrobilim..."

Ale tak naprawdę to chyba nie było żadnego dialogu między Karoliną a żołnierzem, bo Karolina nie znała przecież języka swojego mordercy, a on nie znał jej. W tekście Pacuły stoi wyraźnie: "Co on mówi, tato?"
W tekście Pacuły tylko ojciec rozumie, co mówi żołnierz.

"Zabójcą Karoliny był żołnierz carskiej armii. To wiemy./ Znamy tylko jego mundur. Nie znamy jego narodowości./ Kim był człowiek pod mundurem - tego nie wiemy" - śpiewa chór.

Kim byłaby Karolina, gdyby nie zginęła? Pacuła w swoim oratorium przedstawia ją jako osobę zdeterminowaną służyć ludziom w swojej wsi. Nie zamierzała ani iść do klasztoru, ani wychodzić za mąż.
"Nie chcę iść od ludzi. Nie chcę iść z naszej wsi. Zostanę tutaj z wami. Ludziom służyć będę", takie słowa w rozmowie z koleżanką włożył Karolinie w usta Andrzej Pacuła.

Karolina Kózkówna zmarła trzy i pół miesiąca po swoich 16. urodzinach. Urodziła się 2 sierpnia 1898, zmarła 18 listopada 1914 r. Błogosławioną ogłosił ją papież Jan Paweł II w dniu 10 czerwca 1987 r.