Orkisz polecała mniszka

Produkty pełnoziarniste zawierają duże ilości witamin z grupy B (w tym kwas foliowy, niezbędny dla kobiet w ciąży, i niacynę, potrzebną do prawidłowego działania układu nerwowego, skóry i błon śluzowych).

Pełne ziarno to źródło pierwiastków - magnezu, cynku, fosforu i żelaza, bez których nasz organizm nie może się obyć. Skarbem jest błonnik pokarmowy, wpływający na pracę przewodu pokarmowego. W ciągu dnia powinniśmy spożyć 30-40 g tego składnika, a menu przeciętnego Polaka zawiera tylko połowę zalecanej porcji.

Zboże naszych przodków
Ziarno orkiszu zawiera łatwo przyswajalne węglowodany, du-że ilości białka i sporo nienasyconych kwasów tłuszczowych. Jest źródłem żelaza, potasu, wapnia, cynku, miedzi i selenu oraz witamin A, E i D, witamin z grupy B oraz PP.
Dojrzały orkisz zawiera też ważny dla skóry, włosów i paznokci kwas krzemowy. Wykryto w nim obecność rodanidu - substancji biologicznie czynnej, która jest naturalnym antybiotykiem, występującym w ślinie, krwi i mleku kobiecym.

Orkisz jest zbierany w tzw. kłoskach, czyli z łuską, chroniącą jego cenne właściwości.
Wzmaga aktywność mózgu i koncentrację oraz poprawia nastrój. Wzmacnia także ciało, pomaga przy zmęczeniu, spadku wydolności, problemach z sercem i układem krążenia, alergiach, przy wzmożonej podatności na infekcje, chorobach wątroby i nerek. Obniża też poziom cholesterolu, zapobiega kamicy żółciowej, zmniejsza zapotrzebowanie na insulinę. Orkisz przeciwdziała reumatyzmowi. Ma właściwości pobudzania organizmu do pozbywania się toksyn. Kąpiel w wywarze z plewek pomaga w wielu dolegliwościach skórnych.

Moda na orkisz rozpoczęła się od odkrycia na nowo tekstów z recepturami mniszki, mistyczki i wizjonerki z przełomu XI i XII wieku - św. Hildegardy z Bingen. Jej receptury przebadano i potwierdzono w laboratoriach, m. in. w Niemczech.

W sprzedaży dostępne jest ziarno, kasza, mąka, pieczywo, makaron, syrop, a nawet kawa z orkiszu. Chrupki orkiszowe z melasą można jeść jako przekąskę bądź zamiennik płatków śniadaniowych.