Wypalanie traw: Prawdy i mity

Co roku na przedwiośniu zaczyna się wypalanie traw. Strażacy biją na alarm, a co na to biolodzy?
- Według obowiązującego w Polsce prawa kto wypala trawy, popełnia przestępstwo. Z biologicznego punktu widzenia odpowiedź jest bardziej skomplikowana. W niekoszonych trawach, na ugorach czy zapuszczonych łąkach toczy się życie bardzo wielu organizmów, które wybrały właśnie to środowisko. Począwszy od drobnych kręgowców po jeże. Wypalając trawy niszczymy nie tylko ich dom, ale pozbawiamy je życia, na dodatek w ogromnych męczarniach. Humanitarne to nie jest.

Bezpieczne też nie.
- Właśnie. I dla człowieka, który rzuca zapałkę w suchą trawę, dla otoczenia również, ponieważ wypalane łąki znajdują się często w pobliżu zabudowań lub blisko lasu i w suchy, wietrzny dzień ogień bardzo szybko może się rozprzestrzenić.

Niektórzy twierdzą, że wypalanie suchych roślin użyźnia glebę. Prawda czy mit?
- W pewnym zakresie to prawda, ponieważ w wyniku spalania roślin do gleby trafia m.in. azot, fosfor, potas. Ale lepszym rozwiązaniem jest zamiana całej tej biomasy na humus. Wtedy proces odbywa się stopniowo i mają co robić bakterie, grzyby, dżdżownice, które przemieszczając się w glebie drąża kanaliki i dodatkowo ją napowietrzają. Postępując w ten sposób ożywiamy glebę. W krajach okołorównikowych, gdzie ziemie są kiepskie, gospodarka żarowa pełni często funkcję buforu powodującego użyźnianie gleby. Zwęglone resztki roślin, zwłaszcza drzew czy krzewów rozkładają się bardzo długo,a biowęgiel zwiększa powierzchnię czynną gleby.

My nie jesteśmy krajem okołorównikowym.
- Ale zmieniliśmy sposób gospodarowania, nie ma owiec, nie ma kóz, które kiedyś wypasano na ugorach, w rowach, na nieuprawianych łąkach. I to wszystko zostaje. Może wzrastające ceny żywności zmuszą nas do powrotu do hodowli tych zwierząt. Wtedy zniknie plaga wypalania roślin.