Camino de Santiago de Compostela. Muszelkowy szlak. Jak go wspominają dwaj tyszanie? ZDJĘCIA

Po przejściu swojego dziennego odcinka pielgrzymki do Santiago de Compostela Hiszpanie najczęściej idą spać, Polacy wolą się wykąpać i zrobić pranie, a inni od razu kierują się do baru. Najgłośniejsi z pielgrzymów są Niemcy – opowiadają tyszanie Ryszard Jamróz i Tadeusz Grzyb, którzy dwa tygodnie temu wrócili ze swojej czwartej pielgrzymki do grobu św. Jakuba. Tym razem pielgrzymowali 33 dni. Przeszli ok. 835 km. Szli m.in. w intencji powodzenia budowy organów w swojej parafii bł. Karoliny.

Wstawali o siódmej, na szlak wychodzili o ósmej, kiedy w Hiszpanii robi się widno i nie trzeba już maszerować z latarkami. Na dzień liczą 25 km do przejścia, ale w zależności od rozmieszczenia albergue (swoisty dom pielgrzyma) bywa, że w ciągu dnia robi się tylko 20 km, a innym razem 40 km.

Wśród pielgrzymów najwięcej jest Hiszpanów, Niemców, Francuzów i Włochów. Polaków najwięcej jest w okresie letnim. W lipcu było ich 508 i stanowili 4,5 proc. pielgrzymujących w tym miesiącu, zajmując 7. miejsce, w sierpniu – 562 (3,6 proc.), co dało 5. miejsce.

Nie wszyscy wybierają się na szlak św. Jakuba z pobudek czysto religijnych. Jedni łączą cel religijny z kulturalnym, inni mają na celu tylko kulturę i turystykę. W tej ostatniej grupie dominują Niemcy. Najbardziej religijnie do tej pielgrzymki podchodzą Portugalczycy.

Szlak św. Jakuba nie rozpieszcza pielgrzymów. Nie zawsze znajdują miejsce w albergue tam, gdzie sobie wyznaczyli nocleg, nie wszędzie spotykają się z taką gościnnością, jaka czeka na nich w Guemez, w Albergue del Abuelo Peuto, gdzie starszy misjonarz, o. Ernesto, od razu przynosi miskę z wodą, by pielgrzymi mogli ulżyć nogom, a dopiero potem zaprasza do stołu. Choć - jak mówi Ryszard Jamróz - „nastawienie wewnętrzne pcha pielgrzyma do przodu, plecak czyni lżejszym, odciąża nogi, osłabia ból i dodaje sił”, nieobce są pielgrzymom chwile kryzysu, zwątpienia.

- Gorliwie modlę się wtedy do swojego patrona, patrona camino i wszystkich świętych. I w pewnym momencie przychodzi ulga. W tym zamyśleniu, w tej koncentracji na modlitwie przychodzi zapomnienie o wszelkich uciążliwościach i niedogodnościach – mówi Tadeusz Grzyb.
- Krótki odpoczynek i odwołanie się do patrona pielgrzymów, św. Jakuba. To naprawdę pomaga – dodaje Jamróz.

Ale i mnóstwo przyjemnych chwil, miłych spotkań z życzliwością całkiem obcych ludzi z całego świata. A nade wszystko wspaniała przyroda i uroda hiszpańskiego krajobrazu.

- W takim sam na sam z przyrodą (chodzimy w pewnej odległości od siebie, bo każdy idzie swoim tempem) różne myśli same się nasuwają - opowiada Tadeusz Grzyb. - Przypominają się różne obrazy z całego życia. Takie migawki z przeżytych chwil, wydarzeń. A za tym idzie analiza tych wspomnień. Ocena. I ewentualne postanowienia. Bo jeszcze trochę życia nam zostało, więc trzeba się zastanowić, jak je przeżyć, co w nim jeszcze zrobić…

Najpiękniejszy moment to oczywiście dojście do Santiago de Compostela. - To jest jak ponowne narodzenie - mówi Ryszard Jamróz.